در بخش اول و در بحث برنامه ريزي بيان نموديم كه يكي از قسمتهاي مهم در اين فرايند توليد داده هاي مناسب مي باشد. در حقيقت ميزان درستي و درجهُ اطمينان هر نوع برنامه ريزي ارتباطات مستقيم، كيفيت و اعتبار داده هاي ورودي آن دارد.
در اكثر برنامه ريزي هاي منابع آب از داده هاي آماري گذشته استفاده مي شود. ميزان دقت ايستگاههاي مختلف در اندازه گيري ها و پرت زمان نهدنه برداري از اينگونه شرايط از اهميت زيادي برخوردار مي باشد در بسياري از اوقات نمي توان تنها به اين داده ها اكتفا نمود بدليل اينكه اولاً تاسسيات آبي غالباً در مدت زمان زيادي مورد بهره برداري قرار مي گيرند و در اين مدت هر گونه اتفاقاتي بايد در نظر گرفته شود . ثانياً اين آمار متقلق به گذشته مي باشد و نمي توان آنها را ملاك خوب براي كارهاي برنامه ريزي در آينده در نظر گرفت.
در اين ميان روشهاي آماري بكمك برنامه ريزان آمده است تا بتوانند از روي همين داده هاي موجود و اندازه گرفته شده به داده هاي مصنوعي بسازند تا جوابگوي اين نياز فرايند باشند.
با توجه به آنچه گفته شد مشاهده مي گردد كه اين آمار مصنوعي چيز جديدي نمي باشد و تنها با حفظ نمودن بعضي از خصوصيات آماري مربوط به داده هاي اندازه گرفته شده حاصل شده اند. اين فزوني درست مي باشد زيرا در اكثر پديده هاي هيدرولوژيكي و وابسته به زمان ميزان يك پارامتر ارتباط مستقيم با مقدار آن در دورهُ گذشته دارد و اين وابستگي در دوره هاي زماني نزديك هم بيشتر است مثلاً جريان يك رودخانه در فروردين وابستگي زيادي به مقدار آن در اسفند دارد و اين وابستگي در هفتهٌ آخر اسفند و هفته اول فروردين بمراتب بيشتر است.
با توجه به اينكه عدم تعادل در نظم فضايي جمعيت، مشكلات متعددي را براي كشور به وجود آورده است، اين تحقيق بر آنست با شناخت عوامل مؤثر بر روند افزايش جمعيت شهري، زمينة مناسبي براي رفع مشكلات مزبور را فراهم نمايد. به همين منظور از بين طبقات جمعيتي شهرهاي استان خراسان 9 شهر به عنوان نمونه انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته است. يافته هاي تحقيق حاكي از رشد 9/2 درصدي جمعيت شهري، طي دورة 75-1365 مي باشد كه تنها 9/0 درصد آن ناشي از مهاجرت بوده است. مهاجرت به شهرها، هم از نظر كمي و هم از نظر عوامل مؤثر بر آن، ارتباط معني داري با طبقات جمعيتي شهرهاي نمونه داشته است، ليكن در مجموع، انگيزه هاي شغلي و برخورداري از خدمات آموزشي، مهمترين علل مهاجرت به شهرها بوده است.
مقدمه
تحولات جمعيتي ايران حاكي از آنست كه كل جمعيت كشور در سال 1345 حدوداً 19 ميليون نفر بوده است و از اين تعداد، 6 ميليون نفر شهرنشين بوده اند. در سال 1375 با افزايش جمعيت كشور به حدود 60 ميليون نفر، جمعيت شهري به 5/37 ميليون نفر افزايش يافته است كه 6 برابر جمعيت شهري سال 1345 مي باشد (مركز آمار ايران، 1378). اين در حالي ست كه طي همين دوره ي زماني، جمعيت روستايي به 2 برابر هم نرسيده است. اين افزايش سريع جمعيت شهري از يك طرف منجر به گسترش سريع شهرها و افزايش مشكلات جوامع شهري شده است و از طرف ديگر با تخليه جمعيت نقاط روستايي، توليدات كشاورزي كه نياز جمعيت رو به افزايش كشور را تدارك مي نموده است، رو به كاهش نهاده و وابستگي غذايي كشور را شدت مي بخشد. لذا بررسي و تحليل عوامل افزايش جمعيت شهري، از اهميت بالايي برخوردار مي باشد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
